Hoe ik het gastgezin heb ervaren.

Toen ik op werkweek ging met school sliepen we drie dagen in een gastgezin. We kwamen op maandagavond aan en op donderdagochtend namen we afscheid. Aangezien er ieder jaar weer een heleboel mensen op werkweek gaan denk ik dat het voor sommige van jullie interessant kan zijn hoe ik het gastgezin heb ervaren. Voor iedereen ligt zoiets natuurlijk heel anders en het ligt natuurlijk ook aan het gastgezin waar je in komt. Zo kan het zijn dat je een ontzettend leuk gastgezin krijgt die heel goed voor je zorgt maar, het kan ook voorkomen dat je in een gastgezin komt waar je niet zo goed ontvangen wordt. Dat laatste was bij mij het geval. In dit artikel vertel ik alles over mijn ervaringen in het gastgezin.

Toen we in Engeland aankwamen gingen we naar het zogenaamde 'meeting point': een parkeerplaats achter een buurtsupermarkt.  Daar hadden alle gastgezinnen zich verzameld, de meeste zagen er een beetje slonzig uit. De reactie in de bus was gegil en zeshonderd keer de vraag of dat wel echt de gastouders waren, dat was vooral de spanning denk ik. De docent had verteld dat we omstebeurt geroepen zouden worden om de gastouders te ontmoeten, wij bleven als laatste in de bus. Er stond niemand meer, maar we werden opgehaald door een taxi en naar het gastgezin gebracht. Dat was in ieder geval een leuk begin een ritje in de taxi had ik namelijk nog nooit mee gemaakt. Toen we bij het huis aankwamen bleek het een klein huisje te zijn. De deur werd opengegaan en we stelde ons alle vier netjes voor. We moesten onze schoenen uit doen en onze koffers naar de slaapkamer brengen.We werden daarna verwacht in de keuken voor het avondeten.

Zo gezegd zo gedaan natuurlijk, wij hadden onze spullen een plekje gegeven en allemaal een bed uitgezocht. Daarna gingen we met zijn vieren naar beneden om nog even wat te eten. Vanaf dit punt ging het allemaal een beetje raar binnen ons gastgezin. Toen wij namelijk aan tafel schoven bleef onze gastmoeder in de keuken zitten, maar dan op anderhalve meter afstand van de tafel. Daar zat ze te kijken hoe wij aten. Samenda - een van de meiden die mee was - probeerde steeds een gesprek aan te knopen met de vrouw, maar dat verliep niet echt soepel. Ze reageerde vaak maar half en kapte het gesprek snel af. En dit verhaal kan ik dus zo'n 6 keer vertellen over alle keren dat we hebben gegeten.

Daarnaast gebeurde er nog wat vreemde dingen. Zo wisten wij één dag bijvoorbeeld helemaal niet dat we zelf naar huis moesten komen. Dat had niemand ons gezegd en toen wij 'thuis' kwamen was onze gastmoeder een beetje verbaasd dat we er al waren. Wat bedoel je goede planning allemaal. Een andere keer gingen we in de avond naar een pub, ontzettend leuk natuurlijk. Maar ons gastgezin wou per se eerst een van de docenten spreken voordat we weg mochten. Toen wij dat later tegen de docenten zeiden vertelde ze dat ons gastgezin waarschijnlijk met iemand van de organisatie had gebeld, want geen van hen had ze gesproken. Ze vertelde dan ook dat een gastgezin de kinderen altijd moet laten gaan. Ze mogen ze niet van het programma af houden ofzo, ik weet niet meer precies hoe het zat.

Ik was dan ook blij dat we na drie dagen in Oxford en daarmee drie dagen in het gastgezin, eindelijk naar Londen gingen. Ik was het helemaal zat daar in huis. Het rook heel erg naar Indiaans eten de hele dag en we mochten niet eens in de woonkamer komen... Een gastgezin was voor mij dus niet bepaald een succes. Uiteindelijk moet je maar gewoon geluk hebben en als dat niks wordt moet je er maar het beste van maken.

Liefs,
Marielle

Volg mij op: YouTube • bloglovin • instagram • twitter